ကေလးႏွစ္ေယာက္ ဆရာ၀န္ထံေရာက္လာသည္။
ဆရာ၀န္က “ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ သားတုိ႕”ဟုေမးေသာအခါ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က...
“ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္ျပားေစ့ကုိ မ်ိဳခ်လုိက္မိတယ္ ခင္ဗ်”
ထုိအခါ ဆရာ၀န္က ေဘးမွပါလာေသာ အျခားကေလးငယ္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိကေလးက ေအာ္ဟစ္ငုိရွဳိက္ေနသည္။
“ေနစမ္းပါဦီီီး၊မင္းကေရာ ...ဘာျဖစ္လုိ႕ငုိေနတာလဲ”
က်န္ကေလးငယ္က ရွဳိက္သံၾကားမွ ေျဖသည္။
“သူမ်ိဳခ်လုိက္တဲ့ ပုိက္ဆံက ကၽြန္ေတာ့္ပုိက္ဆံ ခင္ဗ်”
....................
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူႀကီးေတြေရာ ဘာထူးလုိ႕လဲဟု ကၽြႏ္ေတာ္ေတြးမိသည္။
သူတပါး၏ဒုကၡကုိ စာနာဖုိ႕ထက္ “ကုိယ့္ပုိင္ဆုိင္မႈ ဆုံးရွဳံးနစ္နာျခင္း” ကုိသာ ပုိၿပီး အဓိကက်သည္ဟု ေအာက္ေမ့တတ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။
“တုိက္တန္းနစ္ သေဘၤာႀကီးျမဳပ္ၿပီး လူေပါင္းမ်ားစြာ ေသဆုံးသြားရသည္ဟူသည့္
သတင္းကုိၾကားရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေထြေထြထူးထူး မခံစားရပါ။ ၀မ္းမနည္းမိပါ။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ထုိအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္
ေခါင္းကုိက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။”
......ဟူေသာ စားသားတစ္ပုိင္းတစ္စကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရဖူးပါသည္။ သည့္ အတြက္ ထူးျခားၿပီး မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။
လူဆုိသည္မွာ “ကုိယ့္ဒုကၡသာလွ်င္ အႀကီးက်ယ္ဆုံး”ဟု သေဘာထားတတ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
အေရးႀကီးေသာ လူနာတစ္ေယာက္ကုိ ေျမာက္ဥကၠလာေဆးရုံ ႀကီးသုိ႕ပုိ႕ရန္
တကၠစီတစ္စီး လက္ျပၿပီး တားခဲ့သည္။ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာက ညဥ့္နက္ေနၿပီဟုေျပာကာ
၄၀၀ိ/ -ေတာင္းသည္။
“ေလွ်ာ့ပါဦးဗ်ာ၊ လူနာက.......”
ကၽြန္ေတာ္ စကားကုိ ဆုံးေအာင္ေျပာခြင့္မရလုိက္ပါ။ ကားဆရာက ေဒါသ တႀကီးေမာင္းထြက္သြးသည္။
“သူ႕ဆယ္ျပားေစ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳခ်ခဲ့မိပါသလား”
သူ႕အတြက္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္၏အသက္ထက္ ေငြ၄၀၀ိ/က ပုိအေရးႀကီးေနေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကုိစိတ္မဆုိးမိပါ။
ရဂယ္သာ ရယ္ေမာေနခ်င္ပါေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သည္ (အကယ္စင္စစ္) ကေလးမ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။
မင္းခုိက္စုိးစန္
......................................................................................................................................................................
(၁)
အိမ္သုိ႕ျပန္ေရာက္လာေသာ ကေလးငယ္က မိခင္ကုိ သူ႔အေတြ႕အႀကံဳျပန္ေျပာျပသည္။
“ေမေမ...ဒီေန႕ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခေထာက္ကုိ သား
တက္နင္းမိလုိက္တယ္။ သားက ေတာင္းပန္လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႕ အန္တီႀကီးက သားကုိ
ေခ်ာကလက္တစ္ခု ထုတ္ေက်ြးတယ္။ ”
“သားက ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႕ ေျပာလုိက္ေရာလား”
“ဟင့္အင္း....သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ထပ္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ တက္နင္းလုိက္တယ္”
...............
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူမႈဆက္ဆံေရး နယ္ပယ္ထဲမွာ Handicapေပးထားရတဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။
Handicapဆုိတာက ပစားေပးထားတဲ့ သေဘာကုိ ဆုိတာပါ။ ကစားပြဲေတြမွာဆုိရင္
အမွတ္ေၾကာေပးထားတာေပါ့။ ကုိယ္နဲ႕ စစ္တုရင္ထုိးမယ့္သူဟာ ကုိယ့္ေအာက္
နိမ့္က်တဲ့ စြမ္းရည္၇ွိသူျဖစ္ေနရင္ သူ႕ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကုိ သက္ညွာတဲ့
အေနနဲ႕ ကုိယ့္ဘက္က ဘစ္ေရွာ့အရုပ္တစ္ရုပ္၊
ဒါမွမဟုတ္.........ျမင္းရုပ္္တစ္ရုပ္ ပြဲမစခင္ကတည္းက အက်ဆုံးခံျပီး
ေလွ်ာ့ကစားတာပါ။
ဒါမွ တရားမွ်တမႈရွိမယ္လုိ႕ ယုံၾကည္တာကုိး ။
လူ႕အသုိင္းအ၀ုိင္းထဲမွာလည္း ဒီလုိပဲ။ တခ်ိဳ႕ လူေတြကုိ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ (သနားလုိ႕၊ အားနာလုိ႕) ပစားေပးသက္ညွာထားတာေတြရွိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သူတုိ႕ထဲက တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ တမင္သက္ညွာမွန္းမသိၾကဘူး။ ေရာင့္တက္လာၾကတယ္။
ကေလးဆုိးၾကီးေတြလုိပဲ။
ကုိယ့္ေျခေထာက္ကုိတက္နင္းျပီး ေတာင္းပန္လုိ႕ ကုိယ္ကသနားအားနာတာနဲ႔
ေခ်ာကလက္တစ္ခု ထုတ္ေၾကြးလုိက္မိပါတယ္။ သူတုိ႕က ေနာက္ထပ္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိ
ထပ္ျပီးနင္းၾကျပန္ေရာ။
ကဲ...မခက္ဘူးလား။
တခ်ိဳ႕ အိမ္ေတြ၊ တခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြမွာ .....
(အားနာလုိ႕ လုိက္ေလ်ာတာ အတယ္လုိ႕ မထင္နဲ႕)ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ေတြ႕
ေတြ႕ေနရေတာ့ “ေၾသာ္...သူတုိ႕လည္း ခဏခဏ ေျခေထာက္နင္းခံရရွာတယ္ထင္ပါရဲ႕”
လုိ႔ ေတြးျပီး ျပံဳးမိတယ္။
ဟုတ္တယ္ေလ...။မေကာင္းတတ္လုိ႕ အေလ်ာ့ေပးေနရတာမွန္ေပမယ့္ ခဏခဏျဖစ္လာေတာ့လည္း ဘယ္သူသည္းခံႏုိင္မွာလည္း။ အားလုံးက ပုတုဇဥ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။
မင္းခိုက္စိုးစန္
No comments:
Post a Comment